اموزش به بیمار با کم کاری تیرویید
1. به بیمار اموزش دهید که خستگی بیش از حد و ریزش مو و پوست خشک وگرفتگی صدا واز بین رفتن میل جنسی نشانه های کم کاری تیروئید میباشد
2.علایم خفیف کم کاری تیرویید از قبیل خستگی درد عضلانی و گیجی ممکن است از نظر بیمار یا خانواده به عنوان فرایند طبیعی سالمندی تلقی شود
3.طی درمان باید مراقب تداخل هورمونهای تیروییدی با سایر داروها باشید هورمونهای تیروییدی ممکن است باعث افزایش گلوکز خون شوند بنابراین لازم است دوز انسولین یا داروهای ضد دیابت تنظیم شود
4. بیمار باید در فعالیتها در محدوده توانایی اش برای جلوکیری از عوارض بی حرکتی شرکت کند.
.5ر بیماران مبتلا به کم کاری تیرویید به علت تغییر وضعییت دفع وسوخت و ساز مواد تضعیف وضعیت تنفسی و کاهش سرعت متابولیسم تجویز داروها باید با رعایت کامل احتیاط انجام شود.
.6بیمار باید برای کاهش لرز از پتو و لباس اضافی استفاده کند از به کار بردن بالشتکهای گرماده یا پتوهای برقی خودداری شود زیرا خطر گشاد شدن عروق محیطی و به دنبال ان اتلاف بیشتر گرمای بدن و احتمال بروز کلابس عروقی افزایش می یابد.
7..پس از درمان موقیت امیز کم کاری تیرویید وبهبود علایم بعضی از بیماران با یاداوری پیشرفت و تشدید علایم دچار افسردگی یا خشم می شوند باید بیمار و خانوادهاش اگاه باشند که علایم و ناتوانی در تشخیص امری شایع است و قسمتی از سیر بیماری کم کاری تیرویید را تشکیل می دهد . گاهی اوقات بیمار وخانواده اش در ارتباط با مسایل و واکنشهای هیجانی به کمک و مشاوره نیاز پیدا می کنند.
8.بیما باید چگونگی مصرف داروها و نیز اثرات مثبت و عوارض جانبی انها را به طور کامل بداند و در صورت بروز مشکل به پزشک خود مراجعه کند.
9.صرف داروهای تجویز شده را حتی پس از رفع علایم ادامه دهید.
10.بیمار وخانوادهاش معمولا نسبت به تغییرات ناشی از کم کاری تیرویید بسیار نگران هستند پرستار به انها اطمینان می دهد که بسیاری از علایم پس از بهبود از بین میرود.
11.لزوم انجام ازمایشات دوره ای و نشانه های مصرف کمتر یا بیشتر از حد مورد نیاز داروها را بدانید ودر صورت بروز مشکل با پزشک مشورت کنید.
12.رژیم غذاتی مناسب برای کاهش وزن و پیشگیری از عوارض رژیم کم کالری سرشار از فیبر مثل سبزیجات و با مایعات فراوان است.
13.به بهداشت و اجتناب از عفونت والودگی اهمیت فراوان دهید.
چک کردن علایم حیاتی برای بررسی نبض وکاهش درجه حرارت وافزایش وزن بدون دریافت غذا
به بیمار گفته شود اگر کم کاری تیروئید پیشرفت کند واکنشهای عاطفی کُند وعملکرد داروهای ارام بخش و خواب آور افزایش می یابد
بیمار را به تنفس عمیق و سرفه تشویق کنید
داروهای خواب اور با احتیاط مصرف شود
بیمار را به انجام فعالیتهائی که در محدوده تحمل اوست تشویق کنید
آپاندیس چیست؟
زایــده کرمی شکلیست که از نخستین بخش از روده بزرگ بـنـام سکوم منشاء می گـیـرد. طـول آپـانـدیــس از 2 تا 20 سانتی متر متغیر میباشد. قطر آن نیز 8-7 میلی متر است. آپـاندیـس در نــاحیه تحـتانی شکم و در سمت راست واقع می باشد.
آپاندیسیت چیست؟به التهاب و تورم آپاندیس، آپاندیسیت میگویند. میزان شیوع آپاندیسیت چه میزان است؟به ازای هر 100 نفر 6 نفر در طول زندگی خود به آن مبتلا میگردند. میزان شیوع آن در سنین 30-10 سالگی بیشتر می باشد.
دلایل ایجاد آپاندیسیت چیست؟
1- انسداد آپاندیس.(تجمع و سفت شدن مدفوع که به آن فکالیت میگویند و یا تورم بافت لنفاوی درون و بیرون آپاندیس و یا تومورها باعث انسداد میگردند)
2- ایجاد زخم در مخاط آپاندیس.
3- حمله باکتریها و ویروسها.
در شرایط فوق باکتریها تکثیر یافته و آپاندیس متورم و پر از چرک میگردد. همچنین انسداد موجب مختل شدن جریان خون و التهاب آپاندیس میگردد. آپاندیسیت یک اورژانس پزشکی محسوب گردیده و عدم درمان فوری آن عوارض مرگبار زیر را در پی خواهد داشت:
1- پارگی آپاندیس و انتشار عفونت به محفظه شکم که به آن پریتونیت میگویند و عفونت خطرناک پوشش داخلی شکم (صفاق) را در پی خواهد داشت.
2- راه یابی عفونت به جریان خون که بسیار مهلک است.
3-ایجاد آبسه در پی پارگی آپاندیس .
علایم آپاندیسیت به قرار زیر میباشد:
1-درد در ناحیه شکم که از اطراف ناف آغاز شده و به تدریج به نواحی تحتانی و راست شکم امتداد می یابد. درد معمولا پس از 12 تا 24 ساعت تشدید شده و از یک درد مبهم به یک درد مشخص تر و موضعی تر تبدیل میگردد. درد حین حرکت دادن بدن، تنفس عمیق، سرفه و عطسه تشدید میگردد.
2- بی اشتهایی.
3- تهوع و استفراغ.
4- ناتوانی در دفع گاز.
5- تب خفیف که بدنبال علایم دیگر روی میدهد.
6- تورم شکم (در مراحل انتهایی)
7- افزایش تعداد گلبولهای سفید خون.
8- تکرار ادرار.
9-اسهال و یا یبوست.
نکته: هرگاه دچار علایم مذکور شدید به هیچ عنوان از داروهای ملین، مسهل و تنقیه برای برطرف کردن یبوست استفاده نکنید زیرا احتمال پارگی آپاندیس را افزایش میدهد. همچنین از قرصهای ضد درد نیز استفاده نکنید چرا که تشخیص آپاندیسیت شما توسط پزشک مشکل خواهد شد. تا پیش از تشخیص آپاندیسیت نیز چیزی نخورید و نیاشامید.
نکته: در مواردی که محل قرارگیری آپاندیس در بدن طبیعی خود نباشد ممکن است ناحیه درد متفاوت از آنچه گفته شد باشد
روشهای تشخیص آپاندیسیت
1- معاینات بالینی توسط پزشک. درد وحساسیت به لمس ناحیه شکم بیمار بررسی میگردد.
2- عکسبرداری با سی تی اسکن و سونوگرافی برای تایید بیماری.
3- آزمایش ادرار برای رد عفونتهای ادراری که میتواند علایمی مشابه درد آپاندیسیت ایجاد کند.
4- آزمایش خون.
روش درمان آپاندیسیت:
عمل جراحی و برداشتن آپاندیس (آپاندکتومی) به طرق زیر:
1- روش عادی: ایجاد برش کوچک در ناحیه تحتانی راست شکم.
2- روش لاپاروسکوپی: ایجاد 3 تا 4 برش ریز .
پس از عمل جراحی معمولا بیمار پس از 1 تا 3 روز از بیمارستان ترخیص میشود. دوره بهبودی و نقاهت نیز یک هفته بطول می انجامد که در این مدت بیمار میبایست حرکات بدنی خود را محدود کرده و ابتدا از رژیم مایعات و بتدریج ار رژیم غذایی جامد استفاده کند.
نکته:در صورتی که آپاندیس پاره شده باشد بیمار تا یک هفته باید در بیمارستان بستری و با آنتی بیوتیک تحت درمان قرار گیرد.
نکته:در صورتی که اطراف آپاندیس آبسه تشکیل شده باشد ابتدا با عمل جراحی محتویات آبسه را تخلیه کرده و برداشتن آپاندیس برای چند روز به تعویق می افتد.
چگونه از بروز آپاندیسیت پیشیگیری کنیم؟ آپاندیسیت قابل پیشگیری نیست اما رژیم غذایی غنی از فیبر، سبزیجات و میوه جات از بروز آن میکاهد.
- توصیه های لازم در زمان ترخیص
- پانسمان ناحیه عمل قبل از ترخیص از بیمارستان تعویض شده و ناحیه عمل توسط پزشک و پرستار کنترل شود.
- درمنزل تا 48 ساعت حمام نرفته سپس پانسمان ناحیه عمل را برداشته و به حمام بروید.از این پس ناحیه عمل نیاز به پانسمان ندارد مگر اینکه پزشک معالج شما دستور داده باشد.یک هفته بعد از عمل جراحی برای کشیدن بخیه های ناحیه عمل به بیمارستان یا پزشک معالج خود مراجعه نمائید.
- به مدت دو هفته از انجام کارهای سنگین خوداری نمائید .پس از این مدت میتوانید به فعالیتهای طبیعی و روزمره خود ادامه دهید.
- در صورت مشاهده هرگونه تغییر در محل عمل جراحی مانند قرمزی،تورم والتهاب فورا به پزشک معالج خود مراجعه نمایید.
- داروهای تجویز شده توسط پزشک را در منزل طبق ساعتهای دستور داده شده بطور دقیق مصرف نمائید.
- رژیم غذایی شما پس از ترخیص معمولی می باشد ولی باید تا حد امکان از مواد پروتئینی مانند شیر، ماست،گوشت و میوه جاتی که حاوی ویتامین C بیشتری می باشد استفاده کرده و از خوردن غذاهای نفاخ پرهیز نمائید.
سلام
از نظر تعریف به بروز علایم ونشانه های زایمان قبل از هفته 37 حاملگی (یا کمتر از 259 روز از LMP) زایمان زودرس یا نارس و به وقوع آن تولد نارس گفته می شود و نوزادانی که در این زمان به دنیا می ایند صرفه نظر وزنشان نارس تلقی می شوند .
شیوع زایمان زودرس حدود 8% کل حاملگی ها است و اهمیت آن در عواقب و سرانجام نامطلوب حاملگی است. در کل زایمان زودرس عامل حدود 70% موارد مرگ و میر دوران پره ناتال در کودکان بدون انومالی است .موربیدیتی های زایمان زودرس عبارتند از : سندرم زجر تنفسی (RDS) ، خونریزی داخل بطنی (BPD) ، مجرای شریانی باز (PDA) ، رتینوپاتی نارس(ROP) ، Sepsis ، آپنه، هایپر بیلی روبینمی ،هیپوگلیسمی نوزادی .
در رابطه با زایمان زودرس اول از همه بایستی تشخیص درست داد. در درجه دوم باید عوامل و ریسک فاکتورهای زایمان زودرس شناخته شوند و در مرحله آخر نحوه اداره و کنترل زایمان قرار خواهد گرفت.
· تشخیص زایمان زودرس:برای تشخیص زایمان زودرس اول از همه بایستی سن دقیق حاملگی شناسایی شود که می توان از LMP مطمئن، تست حاملگی، اولین مرتبه شنیدن صدای قلب جنین ، بررسی سریال ارتفاع رحمی و سونوگرافی استفاده کرد.پس از تشخیص سن حاملگی (بیش از 20 هفته و کمتر از 38 هفته) زمانی تشخیص زایمان زودرس داده می شود که انقباضات رحمی ( به مدت 20 تا 30 ثانیه ) به فواصل زمانی 5تا 8 دقیقه یا کمتر رخ داده و همرابا تغییرات پیش رونده ( طی نیم تا یک ساعت ) سرویکس ( دیلاتاسیون بیشتر از دو سانتیمتر و یا افاسمان بیشتر از 80% ).
· علایم و نشانه های اولیه عبارتند از: کرامپ های شبه قاعدگی، کمر درد ، احساس فشار لگنی، افزایش ترشحات واژینال ، افزایش دفعات ادرار کردن ، ترشحات واژینال آغشته به خون(Show) و یا خونریزی واژینال .
· علل و عوامل مستعد کننده زایمان و تولد نارس:
دسته اول: علل دموگرافیک : سن کمتر از 18 سال یا بالای 40 سال ، نژاد سیاهپوست، سطح فرهنگی اقتصادید پایین ، تحصیلات پایین .
دسته دوم : عوارض مامایی : جفت سرراهی ، دکلمان جفت، نارسایی جفت، پلی هیدرآمینوس یا الیگو هیدرامینوس ، سابقه تولد نارس ، حاملگی چند قلو ، فاصله کم بین حاملگی ها (کمتر از سه ماه) ، PROM ، افزایش وزن نامناسب دربارداری، سابقه سقط ، سابقه صدمات سرویکس یارحم ، فعالیت جنسی بالا ، ندلشتن مراقبت های دوران بارداری .
دسته سوم :عوارض طبی : افزایش فشارخون ، بیماری کلیوی ، بیماری قلبی ، عفونت ها که از مهمترین ریسک فاکتورها است مخصوصاً عفونت های ادراری ، سوء تغذیه یا چاقی بیش از حد ، اعتیاد، زخم پرفوره پپتیک ، هر نوع استرس شدید ، کم خونی شدید .
· مراقبت های (پیشگیری) پره ناتال در بیماران پر خطر :
آموزش علایم هشدار دهنده زایمان به بیمار و مراجعه سریع به پزشک معالج در صورت بروز آنها بسیار مهم است.بیمارانی که در هفته 22 تا 32 حاملگی قرار دارند بایستی هر یک تا دو هفته ویزیت شوند .در معاینه دوره ای توجه به تغییرات سرویکس (دیلاتاسیون،افاسمان ، تغییر پوزیشن ) ، انقباضات رحمی و عفونت ژنیتال در درجه اول قرار دارند .در بیمارانی که ریسک زایمان زودرس و یا احتمال عفونت واژینال بالا است می توان PH واژن را به طور دوره ای اندازه گیری نمود .PH بیشتر از 5/4 نمایان گر باکتریال واژینوزیس بوده و بهتر است درمان شود.(مترونیدازول mg250 سه بار در روز به مدت 7 روز یا اریترومایسین mg400 سه بار در روز به مدت 14 روز ) .
در صورتی که شواهد بالینی دال بر احتمال زایمان زودرس قوی باشد می توان از تست های اختصاصی تری استفاده نمود مثل : سونوگرافی ، اندازه گیری فیبرو نکتین سرویکوواژینال، اندازه گیری استریول بزاقی و ...
در حال حاضر عملی ترین و مناسب ترین روش برای این منظور سونوگرافی سرویکس است در صورتی که طول سرویکس بیش از 3 سانتیمتر باشد و یا فعالیت تنفسی جنین وجود نداشته باشد احتمال وقوع زایمان زودرس در چند روز آینده بسیار کم خواهد بود.
از آنجاییکه تحریک breast باعث ترشح اکسی توسین و ارگاسم موجب انقباص رحمی می شود و مایع منی حاوی مقدار زیادی پروستاگلاندین است لذا توصیه می شود بیماران فعالیت جنسی اشان را کاهش دهند . بایستی تا حد امکان سایر عوامل مستعد کننده را حذف کرد یا تخفیف داد مانند: کاهش استرس ، افزایش استراحت عدم استعمال دخانیات، اجتناب از ورزش های سنگین وشدید، درمان سریع عفونت ها.
*تدابیر درمانی :
اکثر موارد زایمان زودرس نه تنها نیاز به درمان ندارند (درمان موثر نخواهد بود) بلکه حتی در بسیاری از موارد پیشگیری از زایمان ممنوع است و فقط 25% بیماران مناسب درمان خواهند بود . موارد منع درمان عبارتند از:PROM ، دکلمان، کوریوآمنیوتیت، پره اکلامپسی شدید، دیسترس جنینی، بیمار وارد فاز فعال زایمان شده باشد.
- اقدامات عمومی:بستری شدن در مرکز مجهز با امکانات واحد مراقبت ویژه نوزادان ، بیمار NPO باشد ، در طول مدت درمان مانیتورینگ FHR و علایم حیاتی مادر الزامی است .
- استراحت و هیدراتاسیون : بیمار بایستی در طول مدت درمان در بستر استراحت کند ( CBR) ترجیحاً به پهلوی چپ دراز بکشد ، تجویز سریع مایعات ml500 محلول ایزوتونیک ( نظیر دکستروز 5% در نرمال سالین 5/0 % یا رینگر در دکستروز 5% ) در مدت 30 دقیقه تجویز شود .
بیمارانی که دیلاتاسیون کمتر از دو سانتیمتر دارند استراحت و هیدراتاسیون در 50% موارد در توقف انقباصات موثر هستند و توکولیتیک ها این میزان را به 75% می رسانند.
- تسکین:در صورت وجود درد استفاده از یک مسکن مخدر نظیر مورفین یا پتدین مناسب خواهد بود .
- توکولیتیک ها : در صورتی که پس از یک ساعت از اقدامات فوق تغییرات سرویکس و یا انقباصات رحمی همچنان ادامه داشت آنگه نوبت به استفاده از توکولیتیک ها می رسد .سه داروی سولفات منیزیم ، بتا سمپاتومیمتیک مثل ریتودرین و تربوتالین و مهارکننده های پروستاگلاندین مثل ایندو متاسین رایجتر هستند .
1- منیزیم سولفات از طریق کاهش غلظت کلسیم داخل سلولی باعث مهار انقباصات رحمی می شود .دوز اولیه 6گرم ظرف 15 تا 30 دقیقه وریدی تزریق می شود داخل 100تا 200سی سی محلول قندی نمکی یا دکستروز واتر 5% .در طول مدت تجویز دارو بایستی علایم حیاتی مخصوصاً فشار خون و تعداد تنفس و رفلکس های وتری عمقی هر یک ساعت و مایعات دریافتی و خروجی هر2 تا 4 ساعت کنترل شود .
2- بتا سمپاتومیمتیک ها : اکثر داروهای این گروه هر دو نوع گیرنده بتا را تحریک می کنند اما برخی از آنها نظیر تربوتالین و ریتودرین بیشتر گیرنده های بتا دو را تحریک می کنند و به همین دلیل از این گروه در درمان زایمان زودرس استفاده می شود .
3- ایندو متاسین : یک داروی ضذ التهابی غیر استروئیدی است و باعث کاهش سنتز پروستاگلاندین ها می شود و باعث توقف کوتاه مدت زایمان می شود و مصرف آن فقط در زیر 32 هفتگی مجاز است .
4- کلسیم بلوکر ها : این داروها مخصوصاً نیفیدیپین موثرتر و کم عارضه تر از بتا اگونیست ها و سولفات منیزیم هستند و در آینده نزدیک به عنوان انتخاب اول در درمان زایمان زودرس در نظر گرفته خواهند شد.